ใบที่ยี่สิบหกเปรียบใกล้ดอกไม้บาน ถึงมีการทกข์ร้อนคงผ่อนผัน สุดแท้แต่บุญกรรมเป็นสำคัญ ตัวเรานั้นต้องเจียมเสงี่ยมตัว จะทำการสิ่งใดอย่าได้หาญ ขืนรำคาญฮักฮักว่าจักชั่ว ต่อภายหลังจักต้องหม่นหมองมัวคิดถึงตัวถึงกายไม่วายวัน เปรียบเหมือนเราปลูกต้นผลไม้ คนอื่นได้เก็บกินไม่ผินผัน แม้ถามบุตรสุดใจที่ในครรภ์ ว่าบุตรนั้นเป็นหญิงจริง ๆ ใจ ถามเป็นความว่าเห็นพอเป็นกลาง ถามคนเจ็บว่าห่างกระจ่างใส ถามหาลาภได้ยากลำบากใจ จบใบนี้พลันเท่านั้น เอยฯ