ใบที่สิบเก้าเกิดมาเป็นมนุษย์ เวลาดีก็แสนดีที่สุด จงยั้งหยุดตรึกตรองจะทำการ ช้า ๆ หน่อย คงสมอารมณ์ปอง ทั้งพวกพ้องปรีเปรมเกษมสานต์ อยู่จนแก่จนคร่ำไม่รำคาญ แม้นถามการเจ็บกายว่าหายดี ถามหาลาภก็ได้เหมือนใจนึกจะครื้นครึกเปลื้องทุกข์เป็นสุขี ถามเป็นความนั้นไซร้ไม่สู้ดี ถามถึงที่ไปมาจะหาใคร ก็ไม่สมอารมณ์เหมือนใจจิตต์ สุดจะคิดจะแจ้งแถลงไขแต่ปลายมือว่าดีไม่มีภัย ขอจบใบที่สิบเก้าเท่านี้เอยฯ