ใบที่สิบเก้าเกิดมาเป็นมนุษย์ เวลาดีก็ดีแสนที่สุด จงยั้งหยุดตรึกตรองทำนองการ ช้า ๆ หน่อยคงสมอารมณ์ปอง ทั้งพวกพ้องปรีดิ์เปรมเกษมศานต์ อยู่จนแก่จนคร่ำไม่รำคาญ แม้ถามการเจ็บกายว่าหายดี ถามหาลาภก็ได้เหมือนใจนึก ใจครื้นครึกเปลื้องทุกข์เป็นสุขี ถามเป็นความนั้นไซร้ไม่สู้ดี ถามถึงที่ไปมาจะหาใคร ก็ไม่สมอารมณ์หมายเหมือนใจจิต สุดจะคิดจะแจ้งแถลงไข แต่ปลายมือว่าดีไม่มีภัย ขอจบใบที่สิบเก้าเท่านี้ เอยฯ