ใบที่สิบเจ็ดเสร็จความว่างามเลิศ แสนประเสริฐสิ่งสมอารมณ์หมาย จะตกถิ่นฐานใดไม่อดตาย ทั้งหญิงชายเสน่หาเมตตาตน อันลาภนั้นเป็นศรีไม่ดีขาด เปรียบดังพฤกษชาติที่ดื่นผล ทั้งอ่อนแก่มีคละอยู่ปะปน งอมก็หล่นเราลิ้มอิ่มอุรา ใบนี้ถามถึงคู่จะสมสู่ คงได้พบสบพักตร์เป็นหนักหนา ถามถึงบุตรสุดสวาทไม่คลาดคลา เป็นบุตรตราถูกแท้อย่างแน่นอน ถามญาติมิตร ลูกหนี้ ที่หน่ายพักตร์ ว่าคงจักได้พบสบสลอน อันเรื่องความนั้นเป็นต่อข้อสุนทร จบคำกลอนพาทีเท่านี้เอยฯ