ใบที่ยี่สิบเอ็ดชูชุบเหมือนบุบผา ต้องลมแดดแผดส่องทำนองมา แต่ทว่าไม่แห้งอย่าแหนงเลยเหมือนลูกนกสอนบินเที่ยวผินผัน ถูกลมหันพลัดตกโอ้อกเอ๋ย แต่ข้างหน้ารื่นรมย์ได้ชมเชย คงสะเบยแสนสบายไม่วายวัน ถามคนเจ็บว่าเบาบันเทาจิตถามหามิตรคู่ชมภิรมย์ขวัญ ว่ายังอยู่ห่างไกลไม่ได้กัน ถามความนั้นสู้ยากลำบากการ แต่มีลาภอยู่บ้างเหมือนอย่างทาย คงสมหมายปรีเปรมเกษมสานต์ ใครขอได้ใบนี้ไม่ช้านาน เกษมสานต์แสนสมอารมณ์เอยฯ