ใบที่ยี่สิบหกเปรียบใกล้ดอกไม้บาน ถึงมีการทุกข์ร้อนจงผ่อนผัน สุดแท้แต่บุญกรรมเป็นสำคัญ ตัวเรานั้นต้องเจียมเสงี่ยมตัว จะทำการสิ่งใดอย่าได้หาญ ขืนรำคาญฮึกฮักว่าจักชั่ว ต่อภายหลังจักต้องหม่นหมองมัว คิดถึงตัวถึงกายไม่วายวัน เปรียบเหมือนเราปลูกต้นผลไม้ คนอื่นได้เก็บกินไม่ผินผัน แม้นถามบุตรสุดใจที่ในครรภ์ ว่าบุตรนั้นเป็นหญิงจริง ๆ ถามเป็นใจความว่าเห็นพอเป็นกลาง ถามคนพึ่งพาท่านว่าห่าง ถามหาลาภบอกไว้ไม่อำพราง ให้ยับยั้งยอมสยบจบความเอยฯ