ใบที่สิบเก้าเกิดมาเป็นมนุษย์ เวลาดีก็แสนดีเป็นที่สุดจงยั้งหยุดตรึกตรองจะทำการ ช้า ๆ หน่อยคงสมอารมณ์ปองทั้งพวกพ้องปรีด์เปรมเกษมศานติ์ อยู่จนแก่จนคร่ำไม่รำคาญแม้นถามการเจ็บกายว่าหายดี ถามหาลาภก็ได้เหมือนใจนึกจะครื้นครึกเปลื้องทุกข์เป็นสุขี ถามเป็นความนั้นไซร้ไม่สู้ดีถามถึงที่ไปมาจะหาใคร ก็ไม่สมอารมณ์เหมือนใจจิต สุดจะคิดจะแจ้งแถลงไข แต่ปลายมือว่าคงดีไม่มีภัย ขอจบใบที่สิบเก้าเท่านี้เอยฯ