ใบที่สิบสี่นั้นว่าเหมือนฟ้าดิน ยังราคินต่าง ๆ ระคางเขิน จะไปหาผู้ใดให้เผอิญ เป็นการเกินทวารปิดจนมิดบังจะร้องเรียกก็เกรงขามให้คร้ามจิต เราต้องคิดคอยก่อนฟังสอนสั่ง ว่ายังไม่กลายชัดเป็นสัจจัง เหมือนอยู่ยังในวนชลธาร ในอารมณ์ไม่สมกับความคิด คู่เชยชิดนั้นหนาฟังว่าขาน ไม่สู้ดีดอกคะจะระราน ถามอาการเจ็บไข้ว่าได้คลายถามเพื่อนฝูงน้องพี่ลูกหนี้นั้น ว่าพบกันแสนสมอารมณ์หมาย ถามหาลาภไม่ดีพาทีทาย หมดภิปรายพาทีเท่านี้เอยฯ