ใบที่สิบเอ็ดเหมือนกับพระจันทร์ฉาย ขี้เมฆปิดมิดไว้เคียงใกล้กาย แล้วผันผายออกห่างสว่างเดิม ชาติปางก่อนทำเท่าใดได้เท่านั้น พอสมกันสมมูลไม่พูนเพิ่ม ข้างฝ่ายหน้าว่าดีทวีเติม แม้ความเดิมแม่ลูกได้ถูกกัน ทำสิ่งหนึ่งสิ่งใดคงได้สมถามคู่ชมว่าดีเป็นศรีสรรค์ ถามลูกหนี้พวกพ้องพี่น้องกัน คงผ่อนผันได้สมอารมณ์ปอง ถามหาลาภก็ดีเป็นที่ยิ่ง ถามถึงสิ่งสู้ความว่างามผ่อง ดีทั้งนั้นใบนี้เหมือนสีทอง จงตรึกตรองอ่อนน้อมให้พร้อมเอยฯ