ใบที่สิบเก้าเกิดมาเป็นมนุษย์ เวลาดีก็ดีแสนที่สุด จะยั้งหยุดตรึกตรองจะทำการช้า ๆ หน่อยคงสมอารมณ์ปอง ทั้งพวกพ้องปรีเปรมเกษมสานต์ อยู่จนแก่จนคร่ำไม่รำคาญ แม้นถามการเจ็บกายว่าหายดีถามหาลาภก็ได้เหมือนใจนึก จะครื้นครึกเปลื้องทุกข์เป็นสุขขี ถามเป็นความนั้นไซร้ไม่สู้ดี ถามถึงที่ไปมาจะหาใคร ก็ไม่สมอารมณ์คิด เหมือนใจจิตสุดจะแจ้งแถลงไข แต่ปลายมือว่าดีไม่มีภัย ขอจบใบสิบเก้าเท่านี้เอยฯ