ใบที่สิบสี่นั้นว่าเหมือนฟ้าดิน ยังราคินต่าง ๆ จะคางเขิน จะไปหาผู้ใดให้เผชิญ เป็นการเกินทวารปิดไว้ชิดบัง จะร้องเรียกก็ขามให้คร้ามจิต เราต้องคิดคอยก่อนฟังสอนสั่ง ว่ายังไม่ใคร่ชัดเป็นสัจจัง เหมือนอยู่ยังในวนชลธาร ในอารมณ์ไม่สมกับความคิดเลย ถามคู่เชยชิดนั้นหนาฟังว่าขาน ไม่สู้ดีดอกหนาจะระราน ถามอาการเจ็บไข้ว่าได้คลาย ถามเพื่อนฝูงน้องพี่ลูกหนี้นั้น ว่าพบกันแสนสมอารมณ์หมาย ถามหาลาภไม่ดีพาทีทายหมดอภิปรายเท่านั้นหนาท่านเอยฯ